Ervaringen van gedragstherapie klanten
Teun, de angsthaas, van 7 jaar
Onze goede vriend Pieter is bij ons op bezoek. Teun, onze 7-jarige schapendoes, ligt aan zijn voeten en Pieter kriebelt over zijn kop als hij zich hardop verwondert afvraagt; “Wat hebben jullie met Teun gedaan, hij is zo eehh.....
‘ Relaxed’? vul ik aan. Ja dat is het, zegt Pieter.
Wat ik met Teun heb gedaan is vragen aan Ronald van Kampen of hij mij kan helpen hem wat minder nerveus en angstig te maken, en wat minder te waken en blaffen in huis. Daarop volgde het invullen van een zeer uitgebreide vragenlijst en een afspraak waarin mij nog meer vragen werden gesteld en we een aantal oefeningen gingen doen waarbij Ronald zorgvuldig observeerde.
En toen leek hij mijn hond in anderhalf uur tijd beter te kennen dan ik in 7 jaar. Een diagnose volgde: Teun’s angst kwam door erfelijke factoren, het medische traject waarin hij in zijn eerste levensjaar in had gezeten en natuurlijk was er werk aan de winkel voor de mij. Ik moest hem meer aanmoedigen en bevestigen als hij het goed doet. Daarnaast ging ik met een ontspanningsprotocol aan de slag wat er vooral uit bestaat dat ik hem veel laat werken door hem overal voor te laten zitten en hem daarvoor te belonen. Ook laat ik hem op advies van Ronald alleen nog kort aangelijnd uit. Onder mijn commando voelt hij zich veiliger en kan hij meer ontspannen. Ik ging met hem ‘het andere wandelen’ doen; de drukke stad in, zodat hij zoveel impulsen krijgt dat hij thuis te moe is om aan het werk te gaan met waken. En zo volgden nog een aantal oefeningen.
Binnen enkele dagen merkte ik al een verandering en nu, enkele weken na het afsluiten van de gedragstherapie heb ik een hondje dat duidelijk meer ontspannen is en lekkerder in zijn vel zit. Dat waken doet hij nog wel een beetje, maar het is een hond, maar het waken is onder controle. Overdreven waken is het niet meer. Ik ben naar Ronald gegaan omdat ik dacht, er moet meer uit te halen zijn voor een hond van inmiddels al 7 jaar. En dat klopt, dus als u tegen lastig gedrag aanloopt met uw hond, doe u zelf en uw hond een plezier en doe deze investering want het samenleven met de hond wordt er enorm veel leuker op!
Larissa en Teun
Phelan, de Bouvier
Hallo Ronald,
Het is alweer één (of inmiddels twee?!) jaar geleden dat we je hulp inriepen omdat we met Phelan een bijtincident hadden meegemaakt. We hebben toen bij jou een Tinley Gedragsconsult gevolgd en hebben op je hondenschool de Gevorderden I en Gevorderden II cursus met succes doorlopen. Je hebt toen een positief advies naar de Gemeente Groningen uitgegeven en Phelan werd niet meer als gevaarlijk aangemerkt. Je weet het misschien nog wel. Ik dacht, ik laat je eens weten hoe het nu is.
Het is een hele poos moeilijk geweest met hem, en soms ook écht niet leuk, maar hij is nu eindelijk het hondje dat we wilden hebben. Eindelijk kan ik gewoon van hem genieten.
Het grootste probleem zat hem in het vertrouwen, wat bij mij na zijn uitvallen naar andere honden en het bijtincident het nul-punt had bereikt. Wat duurt het lang voor dat weer terug is.. De gemeente had hem dan niet als gevaarlijk aangemerkt, in mijn ogen was hij dat wel degelijk. Ik durfde het huis niet met hem uit zonder dat hij zijn muilkorf om had. Op de cursus begon ik in te zien dat hij echt niet alles aanvalt wat langs komt, maar echt geloven kón ik het gewoon niet.
Uiteindelijk kreeg ik wel door dat zijn gedrag door mij veroorzaakt werd. Jij zag dat allang al, maar ik wist niet hoe ik het kon veranderen. Je mannetje staan in situaties die zich spontaan op straat voordoen, is natuurlijk heel anders dan onder jouw leiding op de cursus. Dan moet ik het toch echt zelf doen. Maar wat we op de cursus allemaal voor grenzen hebben verlegd (iedere les weer!), is wel een keerpunt geweest.
Na de cursussen bleven we een beetje hangen in het (toch weer) ontwijken van honden of proberen zijn aandacht vast te houden maar op het moment dat de hond passeerde, probeerde hij alsnog grommend voor me langs te vliegen. Het tweede keerpunt was, dat ik daar op een gegeven moment toch wel klaar mee was. Ik was niet boos, maar héél duidelijk dat ík degene ben die bepaalt wat hij doet en dat grommen en tieren daar zeker niet bij hoort. Muilkorf om, lijn kort, beloning in de andere hand en daar gingen we. Op zoek naar zo veel mogelijk honden om langs te lopen (dan kom je er natuurlijk hooguit drie tegen, maar goed..), en als we een bevredigend resultaat hadden behaald gingen we pas weer naar huis. Phelan kon zitten en kijken naar andere honden en voor deze handeling kreeg hij eten en dat lukte prima.
Zo oefende ik alleen op dagen dat ik me er zeker genoeg voor voelde, zodat het eigenlijk niet mis kon gaan. Hoe vaker we dat deden, hoe beter het ging en hoe meer oog hij kreeg voor mij (er komt een hond aan => ik moet zitten en ik krijg wat!). De muilkorf mag steeds vaker af, want uitvallen doet hij niet meer. Hij is wel alert, scherp, maar het escaleert niet en als het die kant toch op dreigt te gaan, bijvoorbeeld als een stafford zich gedraagt zoals hij vroeger deed, dan pak ik er een brokje bij en is de aandacht weer bij mij. Nouja, bij het brokje, in zo'n geval mag er gesmokkeld worden :) Kleine uitvallende hondjes maken geen reactie meer in hem los. Dat voelt fantastisch, als ik rustig langs loop met Phelan aan een slap lijntje en de maltezer van tegenover stuitert en blaft er op los. Wat een overwinning!
Ik neem hem de laatste tijd zelfs mee naar het losloopgebied. Hij loopt dan niet los maar mag (gemuilkorfd) kennismaken met de sociale honden in het park. Ik heb aardig geleerd om te beoordelen of het goed zal gaan of niet, en het gaat ook vrijwel altijd goed. Het ligt in ieder geval niet altijd alleen aan hem.
Ik zie Phelan nu meer als de hond die hij is. Met fantastische pluspunten: zo lief voor ons en voor ons peutertje, rustig en stil in huis, vindt alles best en zeurt nooit, is speels, slim, grappig en hij houdt van uitslapen maar eenmaal wakker is hij actief en heeft hij oog voor mij, hij werkt graag en zet zich dan volledig in. En hij heeft mij heel veel geleerd.
Met zijn minpunten kan ik nu goed leven. Ik weet dat hij waarschijnlijk nooit los kan, en dat hij als ik me niet goed voel een muilkorf om moet 'voor het geval dat', en dat hij niet zomaar geaaid kan worden door vreemden. Maar dat is niet erg, dat is uiteindelijk ook niet waar we hem voor genomen hebben.
Als ik mijn rijbewijs heb, kom ik graag weer een cursus bij je doen. Ik hoop dat ik je dan kan laten zien hoe we gegroeid zijn, en dat hebben we voor een groot deel toch wel aan jou te danken!
De Kanichen Teckel Tobias
Op advies van mijn dierenarts heb ik een afspraak met Ronald van Kampen gemaakt omdat mijn teckel Tobias niet alleen thuis kon zijn. Hij blafte dan de hele dag en plaste in huis. Ook was hij angstig en agressief naar andere honden sinds hij door een hond gebeten was tijdens een wandeling.
Na een consult waar uitgebreid de tijd genomen werd om te onderzoeken waar het gedrag vandaan kwam heb ik duidelijke adviezen gekregen waarmee ik met Tobias aan het werk kon thuis. Ik kon altijd bellen om vragen te stellen en heb daardoor goed met Tobias kunnen trainen.
Het bleek dat Tobias controle over mij probeerde te houden door zijn gedrag en dat ik daar niet goed mee om ging. Door praktische tips en duidelijke richtlijnen heb ik geleerd om veel duidelijker tegen Tobias te zijn. Hij kan nu ontspannen als hij alleen is, kan zichzelf vermaken en is veel zelfstandiger en rustiger. Hij plast nu niet meer in huis en ik heb geen klachten meer van de buren gehad over het blaffen.
Zijn angst voor andere honden is nog niet helemaal over maar het gaat al veel beter en ik heb er vertrouwen in dat we dat in de loop van de tijd meer onder controle krijgen als we blijven trainen.
Sumo de Old English Bulldog
We hebben ruim een jaar lang hondentraining met haar gevolgd, hebben thuis echt van alles geprobeerd zoals iets lekkers geven bij goed gedrag, naar de mand sturen, afleiding geven etc., maar zonder effect. We deden iets fout, maar wat? We hadden het min of meer opgegeven, maar nu er een baby op komst is, wilden we toch nog een poging wagen. Via de kraamzorg hebben we een voorlichtingsavond baby&hond, welke gegeven werd door Ronald van Kampen, gevolgd. We kregen veel praktische tips over hoe de hond voor te bereiden op de komst van een baby en dat smaakte naar meer.
Gewapend met hond, video-opname van het probleemgedrag en een ingevuld intakeverslag verschenen we op onze afspraak. Zoals gewoonlijk stuiterde Sumo naar binnen en probeerde direct op alle mogelijke manieren contact te maken met Ronald. De oorzaak was snel duidelijk. Sumo heeft de genen van haar hyperactieve moeder geërfd en wij hebben de fout gemaakt door dit gedrag toe te staan toen Sumo als pup door iedereen werd aangehaald. Ruim twee uur duurde deze afspraak en met ontzettend veel fijne tips en goede adviezen zijn we naar huis vertrokken. Het is haast teveel om op te noemen, maar bij bezoek en ongewenst gedrag passen we een zogenaamde ‘time-out’ toe, we maken gebruik van de buigoefening en het ontspanningsprotocol. Mentaal dagen we haar meer uit door het aanleren van allerlei ‘leuke’ commando’s en zoekspelletjes. Zowel baasjes als hond genieten hier intens van en Sumo werkt tegenwoordig voor haar eten. Tevens zijn we onder begeleiding van Ronald begonnen met het aanleren van de Gentle leader tijdens de wandeling.
Het resultaat is geweldig. Binnen een paar weken en twee afspraken tijd is er duidelijk resultaat te zien. Mensen om ons heen merken op dat ze de hond nauwelijks meer herkennen. Wat niet klopt, want eigenlijk leren ze nu pas onze hond kennen zoals zij echt is, een lieve hond die dol op knuffelen is. Er moet nog veel geoefend worden, maar met veel vertrouwen zien we de toekomst met hond & baby tegemoet.
Saar, labrador retriever teefje
Onze labrador Saar van 11 maanden heeft een probleem.Ze eet alle hondenpoep die haar neus passeert, copografie genaamd.
Wij zijn de wanhoop nabij. Ze trekt me bijna de armen van het lijf om haar doel te bereiken.
Er is geen lol meer aan. We wonen bij het bos, het is haast onze achtertuin maar
het is niet meer te doen Saar er uit te laten. De laatste weken voor ik naar Ronald ging lieten we haar niet meer los lopen, omdat ze alleen maar poep wou eten en niet luisterde. Als ze aangelijnd is trekt ze behoorlijk. Op advies van de dierenarts neem ik in februari 2010 contact op met Ronald van Kampen.
Hij stuurt mij vragenlijsten toe waar ik van alles over Saar moet invullen.
Een week later ga ik met Saar naar Warffum. Het is reuze spannend voor haar en ze moet al binnen een paar minuten uit.
Aan de overkant van de weg, over het bruggetje, liggen een paar heerlijke drollen voor haar klaar en die smaken haar goed. Ik vind het vreselijk en ben bekaf.
Ronald stelt nog wat vragen en Saar is niet echt rustig.
Daarna gaan we naar de oefenruimte en daar moet ik met Saar aangelijnd gaan lopen.
Wat Ronald opvalt is dat ik niet veel contact maak met Saar die wel naar mijn kijkt en vraagt of ze het goed doet.
Ik moet haar meer bevestigen en positief reageren als ze oogcontact maakt. Het gaat dan wat beter. Ronald bespreekt met me wat hij gezien heeft.
Er moet meer interactie zijn tussen Saar en mij. Hij adviseert ook de Gentle Leader te gebruiken. Dit om het trekken te verminderen.
Ik moet Saar meer prikkelen en mentaal vermoeien. Het is een bijdehandje.
Ik ga oefenen met de Gentle Leader en met de buigoefening, het naar mij toekomen als ik dat wil, haar aandacht vangen.
Verder ga ik in het buitengebied met haar wandelen zodat ze daar lekker los kan omdat er weinig tot geen poep ligt.
Ze moet voor alles gaan zitten, het omdoen van de riem, het wachten aan de weg, mensen laten passeren enz.
Het gaat goed, het oefenen met de Gentle Leader kost wel tijd maar na twee weken is ze er aan gewend. Ik ben nog weer naar Warffum geweest om hiermee te oefenen. Lopen met Saar naast me, zonder te trekken, het ging supergoed.
Zelfs toen de honden van Ronald ook nog binnenkwamen en we elkaar moesten passeren. Het afleiden van Saar ging prima.
Vol goede moed ben ik nu thuis op deze manier bezig. Saar gaat goed mee en trekt door de Gentle Leader niet meer. Laat ik haar eens aan de gewone riem uit dan trekt ze nog wel, ik vertrouw er op dat het ooit goed komt.
Haar gedrag doorbreken is eigenlijk het belangrijkste. Ze heeft veel meer aandacht voor mij en is zelf ook rustiger geworden.
Ik zie het weer helemaal zitten met Saar! Ronald, bedankt voor je heldere adviezen,
Vriendelijke groet,
Annet Leissner